اثر انبوهی و شدت هرس بر زنده مانی و شادابی تاغ کاری های استان یزد

تعیین عوامل مؤثر بر زنده مانی و شادابی گیاه تاغ از جمله نیازهای تحقیقاتی در توسعه پایدار عرصه های تاغ کاری شده در مناطق بیابانی محسوب می شود. به همین منظور در آبان ماه 1373 محدوده ای به وسعت 3 هکتار در عرصه جنگلهای دست کاشت میان سال تاغ منطقه اشکذر که آثار پژمردگی در آنها قابل مشاهده بود، انتخاب و نسبت به هرس درختچه های آن مطابق برنامه پیش بینی شده در طرح اقدام گردید. این پژوهش در قالب بلوکهای کامل تصادفی و به صورت کرتهای خرد شده با دو تیمار اصلی انبوهی 250 و 125 اصله در هکتار و 4 تیمار فرعی هرس از سطح زمین، ارتفاع حدود 10 سانتی متر، 35 و 70 سانتی متر و تیمار شاهد (بدون هرس) اجرا شد. با گذشت یک سال از قطع درختچه ها، تعیین درصد زنده مانی پایه های اولیه در پاییز آغاز و هر ساله در زمان مشابه تا سال 1379 ادامه یافت، اما تعیین میزان شادابی گیاهان فقط در سال 1379 انجام گردید. نتایج نشان داد که درصد زنده مانی در تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی داری ندارند. تیمار های انبوهی بر میزان شادابی گیاهان تأثیر معنی داری نداشته است، اما هرس بر شادابی درختچه ها تأثیر معنی دار می گذارد (01/0p<). حداقل شادابی با میزان 5/25 درصد در تیمار بدون هرس با انبوهی 250 اصله در هکتار بروز می نماید. در این بررسی هرس از ارتفاع 35 سانتی متری به عنوان شیوه مناسب پرورشی معرفی می گردد که میزان شادابی آن در تیمارهای انبوهی 250 و 125 اصله در هکتار به ترتیب برابر 3/43  و 9/40 درصد می باشند.